6. xtreme haircutz

Zoals beloofd: kapsels uit de jaren '80. Vorige blog begonnen we met de beste vampierfilm tussen Nosferatu en TWILIGHT: The Lost Boys (1987):

Deze film bevat ook (niet-ironisch) een ingeoliede saxofoonspeler die iedereen moet gezien hebben voor hij/zij sterft:

De inspiratie voor dit thema kwam trouwens nadat ik Heathers (1988) had bekeken. Zeer speciale film: je denkt eerst dat het een klassieke high school romantische komedie gaat zijn, maar tegen het einde ben je thema’s van psychopathie, boulimie, moord, zelfmoord als populaire rage, date rape en lijnen als “fuck me gently with a chainsaw” tegengekomen. En ook een zeer mooie, jonge Winona Ryder en veel fantastische kapsels:

exhibit B: Heathers (1988) 

Tijdens mijn research kwam ik natuurlijk al snel de bekendste coming-of-age-filmregisseur van de jaren '80 tegen: John Hughes. Ik ontdekte dat ik, zonder het te weten en dankzij mijn moeder en lange jeugdvakanties, belachelijk veel van zijn films heb gezien: Weird Science, Ferris Bueller’s Day Off, 16 Candles, Pretty in Pink, The Breakfast Club...hij domineert echt de '80s. Hij schreef ook de hele Home Alone reeks die een grote impact had op elke jongen die in de jaren '90 opgroeide en misschien onze paranoia verklaart. De acteur die het jongetje speelde is trouwens nu, na een zware drugsverslaving, lid van The Pizza Underground, een pizza-themed Velvet Underground coverband. Het wijze aan John Hughes films (naast teenage love en pastelkleuren) is hoe populaire cultuur een grote rol speelt in de wereld van de personages: bv. in deze legendarische scène uit Pretty in Pink met Otis Redding zijn “Try a Little Tenderness” uit 19666.

_______________________________________________________

Interdecennial Connections Intermezzo: ‘80s VS ’00s gebruik van ‘60s FACE-OFF #1

Wat (welk decennium) is stoerder: Duckie van Pretty in Pink die passioneel danst voor TWEE cynische meisjes in een muziekwinkel met een poster van The Smiths

of

J-HOVA EN KANYE WUST die slippen in een door hen met KETTINGZAAG EN SOLDEERPISTOOL halfgedemonteerde luxeauto met VIER meisjes in openwaaiende bloezen?

U DECIDE. Wie durft er ook een genderanalyse te maken?

________________________________________________________________

exhibit C: Iona in Pretty in Pink (1986)

exhibit D: Lisa in Weird Science (1985)

exhibit E: Madonna in 1985

exhibit F: John Bender in The Breakfast Club (1985) en Steff in Pretty in Pink (golvend type)

exhibit E: Kevin in Repo Man (1984) (soort krul mullet)

exhibit G: Mike Score van A Flock of Seagulls (dit is echt)

exhibit H: Nicola Sirkis van Indochine

Ok, dat is genoeg voor deze keer.

Ik heb ook een vreemde/lugubere/triestige gewoonte hier in Aberdeen ontdekt: mensen hangen aan openbare banken kaarten, boodschappen en foto's ter herinnering van overledenen, vooral jongeren die in ongelukkige omstandigheden stierven. 

Ik vraag me af hoe dit begonnen is; is het een soort alternatief op het plaatsen van herdenkingsbanken? Het ziet er wat raar uit en je kan minder goed op de banken zitten, maar ik denk dat het vooral een goede manier is om iedereen aan het belangrijkste aspect van leven te herinneren: mortaliteit. 

Memento Mori

5. Droevige Muziek

Oh boy, onlangs wat CD’s gekocht waaronder Elliott Smith van Elliott Smith, misschien wel het triestigste album dat ik bezit. Er zijn verschillende gradaties droefgeestige muziek: van melancholisch (Beach Boys, Nick Drake, The Smiths...) tot de depressies van ’80s postpunk (Bauhaus, Joy Division, PiL..) MAAR de diepste laag van smart wordt, geloof ik, bereikt door zeer trage, vrij eenvoudige, kale muziek. Het woord triestig is eigenlijk niet meer toepasbaar op deze level: het is meer een soort uitzichtloze pijn door gitzwart verdriet, waarbij de ego gaandeweg wegsterft. Het vroegste voorbeeld dat ik hier van vind is een nummer uit 1974 van Big Star, die ondanks hun naam én de titel van hun eerste album (#1 Record) nooit veel succes kenden.

Het nummer Holocaust van op hun derde, nooit afgewerkte album Third/Sister Lovers is een pijnlijke afdaling naar misschien wel de donkerste lijn ooit “You’re a wasted face/ You’re a sad-eyed lie/ You’re a HOLOCAUST.” De Holocaust is de ergste, triestigste gebeurtenis in ons collectief geheugen dus een meer sombere “you’re a x” vergelijking kan gewoon niet gemaakt worden; dit is de Marianentrog van dieptepunten. Probeer x te vervangen met een droeviger woord; het zal jou niet lukken. 

Dit soort donkere muziek komt hierna het meest voor in de jaren ’90 natuurlijk. Een paar voorbeelden (niemand luistert doorgestuurde muziek volledig door, maar laat het desnoods 30s afspelen en je zal de vibe wel verstaan):

 Vroege Cat Power: What Would the Community Think (1996):


 Steal My Body Home (1994) van Beck

Something in the Way van Nirvana natuurlijk (1991)

en Elliott Smith dus: 

als je ‘s nachts goed luistert naar de intro van Christian Brothers (1995) dan voelt de stijgende/dalende akoestische gitaarlijn als een botermes die langzaam jouw buikholte van onder naar boven openscheurt. 

Wie echt wil wenen kan deze zelfmoordscène uit de fantastische The Royal Tenenbaums bekijken waarin Elliott Smith's Needle in the Hay wordt afgespeeld (ik was te jong toen ik het eerst zag)

Volgende keer een vrolijker onderwerp: kapsels in jaren 80 films.
Exhibit 1:

4. PREPPY SPORTZ

Vorig weekend naar het prachtige Isle of Skye geweest. Hoogtepunten waren dolfijnen, Cuillin Hills en twee keer Indisch eten. Ook verbijsterende plaatsnamen: 

Wanneer je hier op campus rondloopt, kom je snel preppy sporten tegen. Het is moeilijk om ‘preppy’ naar het Nederlands te vertalen; snobistisch is meer een attitude van superioriteit op basis van stijl dan één bepaalde stijl. In Gent heb je minstens even veel snobisme van mensen die zich superieur voelen omdat ze geen preppy kledij dragen (anti-snob snobisme, snobception, is een bitter onderwerp voor een andere keer). 

Vroeger zag ik enkel op mijn tram naar huis (21 - Melle Leeuw represent) Bavo meisjes die met lange kousen en Napapijri zakken op weg naar hockeyclub Gantoise waren. Nu zie ik roeiboten die over de Dee rivier glijden, mensen op weg naar het lacrosse-en tennisveld en hoor ik dagelijks geroep van rugbywedstrijden. Lacrosse en hockey zijn net als tennis wel aan het dalen in preppiness. Denk aan 19^e eeuw bourgeois tennis feestjes op gras; nu heeft elke proletariër een racket. Betreurenswaardige ontwikkeling.

(schilderij hangt in Aberdeen Art Gallery)

- De meest preppy sport is ongetwijfeld polo. Dit komt waarschijnlijk omdat je om het volwaardig te spelen 4 à 5 polo pony’s moet kunnen kopen en onderhouden; tijdens de 2 uur durende match moet je jouw uitgeputte pony’s regelmatig kunnen wisselen. Ook omdat Britse kolonialisten, de grootmeesters van prep, de sport uit India overgenomen en verspreid hebben in de late 19^e eeuw-vroege 20^e eeuw, misschien wel de meest preppy periode ooit. En omdat een polo speler het logo is van Polo Ralph Lauren, wiens POLOshirt het Gulden Vlies is van de Ivy Leaguer. Merkwaardig genoeg werd dit merk opgericht door een Joodse immigrant uit de Bronx die zeer weinig met polo te maken had. Sport is dan ook verbazingwekkend veel aanwezig in de iconografie van merkkledij. Hoe vaak zie je niet een rugby bal, croquet hamer of cricket bat in een Tommy Hilfiger reclame? Je kan niet aan Lacoste of Fred Perry denken zonder ook aan tennis te denken.

- Yachting/Zeevaart op de tweede plaats omdat je een boot en bootschoenen moet hebben. 

- Dan roeien => Oxford en Cambridge
- Squash/Racquetball omdat loeihard op een klein balletje slaan ideaal is om kaderlid/CEO frustraties te ventileren
- Vossenjacht: wat verouderd maar blijft stoer
- Golf: is ook niet meer wat het geweest is, maar je moet al een serieuze investering in golfclubs doen voordat je de loserz aan de driving range kan verlaten voor de echte course. Schotland is ook het land van golf: in de buurt van Aberdeen alleen al zijn er negen golfbanen.

Conclusiez

- sport en preppiness zijn intiem verbonden
- ik wil polo spelen, geen onderwater shit
- gisteren was het Diwali (= Indisch lichtfestival en inspiratie voor dancehall Diwali riddim, cfr. Never Leave You, Pon de Replay, Get Busy etc.)
- romboutjes > fish & chips

"Football is a gentleman's game played by thugs, rugby is a thug's game played by gentlemen" - mijn Schotse hallmate Geordie

3. Apologie

Toch geen onafhankelijkheid voor Schotland, ik ontdekte dat er in Aberdeen 3  kerkgebouwen zijn die omgevormd zijn tot bars/casino’s, sektarisch en Triad geweld binnen studentenhomes begint op te flakkeren, alles goed met mij en mijn crew.

Een paar dagen geleden zag ik in de Belmont Filmhouse Mystery Train van Jim Jarmusch (1989). 

De driedelige film volgt drie verschillende verhalen die zich op eenzelfde dag in Memphis afspelen. Aangezien alle personages naar dezelfde radio-uitzending van een van mijn lievelingsnummers, Blue Moon, luisteren, wordt het nummer in de film zo niet één keer maar DRIE keer afgespeeld als een heilige Blue Moon triniteit. De geest van Köning Elvis spookt niet alleen de muziek, plot en gesprekken van de film, maar zweeft in een scene ook letterlijk rond in een hotelkamer. 

Sinds ik op mijn 10^e het magisch realisme van Memphis zelf meemaakte, Elvis zijn, toegegeven, afschuwelijke woonplaats Graceland bezocht en hierna een cd van zijn nr. 1 hits eindeloos in de auto beluisterde, ben ik een grote liefhebber van Elvis.

Tegenwoordig wordt hij door meesten als een grap gezien; dik, kitscherig wit pak, vergane glorie, overdreven bakkebaarden, melige stem, gestorven op toilet. Zijn persoon is zodanig veel geparodieerd, zodanig afgewaterd, zo niet-tijdloos opgegaan in ons collectieve culturele canon (alliteratie trio) dat niemand hem nog serieus kan nemen. 33% procent van de Belgische bevolking noemt haar kind nog liever Adolfie dan Elvis (cijfers uit eigen statistisch onderzoek).

Maar Elvis is interessant om DRIE redenen:

1) Zijn leven is het prototype van de carrière en ondergang van de rock/pop icoon:
bescheiden afkomst => commerciële doorbraak => controverse => manische adoratie door fans, sekssymbool => muziek wordt geleidelijk zielloos en flets=> vergane glorie, wat voortsukkelen => niet-heroïsche dood => uitmelken van iconische status na dood. Denk aan een echt bekende muzikant, pas dit schema toe op zijn/haar carrière => kans is groot dat er veel gelijkenissen zijn. Zelfs al ze te jong sterven voor een tragisch verval zijn er gelijkenissen: hoe Elvis een lege betekenaar is geworden doet bv. denken aan hoe Kurt Cobain nu afgewaterd wordt tot een betekenisloos icoon op H&M T-shirts.

2) Elvis was vrij punk. Al werd hij in de ’70 de diplodocus van kitsch en de oude orde, Elvis van de jaren ‘50 was (samen met de andere eerste rock&rollers) radicaal door de manier waarop hij zich kleedde, gedroeg, zijn levenswijze etc. Zijn manier van dansen was toen expliciet, zijn nummers waren snel en hard en, beïnvloed door zwarte muzikanten, doorbraken raciale grenzen. Na de eerste rock and roll wave zou het  tot ’76 duren voordat er weer zo rauwe, simpele muziek dominant was in de mainstream.

Onder de slogan “every generation gets the Elvis it deserves” probeerde de, in garagerock kringen legendarisch, Extreme Elvis deze oorspronkelijk niet-conventionele spirit van Elvis levend te houden: http://youtu.be/rxfV1cO7xWQ?t=27s

3) Veel van zijn vroege muziek, zeker zijn Sun singles en eerste twee albums, is gewoon echt goed. Probeer zonder het beeld van dikke Elvis te luisteren naar zijn geschreeuw op Hound Dog, de gitaar van Mystery Train, de droefheid van  Don’t , de catchiness van That’s Alright Mama of Don’t Be Cruel. Zelfs in de vroege jaren ’60 zijn er nog goede momenten: zoals de epische parlando van Are You Lonesome Tonight of mijn lievelingsnummer toen ik 10 was: Stuck On You. Vermijd alles Las Vegas, Hawaï en ’70 gerelateerd.

Elvis leeft ook door via zijn kapsel die momenteel in een afgezwakte vorm meeste overpriced koffiehuizen vult. Bovendien keek ik naar een filmpje van een vroeg optreden van Elvis en ontdekte dit: kijk hoe Elvis danst van 9:37 tot 9:40 en dan 9:47 tot 9:50 

 Vergelijk dit nu met de “Running Man”, niet de hilarische Koreaanse variëteitshow,

maar een basis move in hiphop 

en van de Melbourne shuffle

==> Elvis was een proto-raver

Wat ik wil zeggen heeft de New York Times ooit al veel eloquenter en bondiger samengevat:
"All the talentless impersonators and appalling black velvet paintings on display can make him seem little more than a perverse and distant memory. But before Elvis was camp, he was its opposite: a genuine cultural force. ... Elvis's breakthroughs are underappreciated because in this rock-and-roll age, his hard-rocking music and sultry style have triumphed so completely."

Laten we eindigen met een Elvis triptiek: 

2. Dystopie Hier

Op weg naar Aberdeen stopten we aan een rest area langs de M6 dichtbij Forton. Het gebouw waarin de standaard eten/toiletten combo te vinden was zag er zo uit:

veel beton, veel hoeken, ’60 futuristische design, donker glas, lijkt op een wachttoren ===> dit gebouw paste perfect in een DYSTOPIE.
Laten we even stilstaan bij dit fenomeen. Dystopische samenlevingen laten zich doorgaans kenmerken door ten minste een van volgende eigenschappen:
- totalitair regime
- verstikkende technologie
- weinig emotie/cultuur
- dehumanisatie
- extreme bureaucratisering
- geen vrijheid
....

Al lang bedenken auteurs gelijkaardige beangstigende toekomstscenario’s; van klassiekers als 1984, A Clockwork Orange, Brave New World, Der Process... tot meer hedendaagse voorbeelden als DA HUNGER GAMES. Het uitgangspunt van dit laatste werk (jongeren die elkaar in spelvorm moeten uitmoorden) lijkt trouwens verdacht goed op dat van een Japanse film uit 2000: Battle Royale.
Hier de trailer:


Deze film is NIET aan te raden voor jullie volgende family movie night; het is namelijk Japans en dus zeer messed up.

Toevallig zag ik maar twee dagen voor mijn vertrek naar Schotland de film Alpahaville uit 1965. Hierin probeert de nogal misogynistische geheime agent Lemmy Caution de totalitaire computer Alpha 60 (die elk aspect van de stad Alphaville organiseert) te vernietigen maar wordt hij ook verliefd op een inwoonster, Natacha.

De film inspireerde de naam van deze Duitse band met hun droevige, niet-gedateerde hit over eeuwige jeugd:

maar bevat ook een fantastische scene waarin Natacha, gespeeld door de prachtige Anna Karina, aan Lemmy vraagt wat liefde is; dit woord werd namelijk uit de officiële taalbijbel geschrapt (¿newspeak?). Eerst gaat Lemmy in op het controversiële en moeilijke verschil tussen sensualiteit en liefde ("...la volupté est une conséquence, elle n'existe pas sans l'amour") daarna krijgen we een antwoord op Natacha’s vraag in de vorm van recitaties uit Paul Éluard’s poëziebundel Capitale de la douleur (een uitstekende naam voor een emo band). Bekijk het HIER.

Terug naar dystopische gebouwen; Godard filmde Alphaville niet op speciale sets maar volledig in het Parijs van de jaren ‘60. Toch lijken de gebouwen en interieurs van Alphaville geloofwaardig dystopisch. Parallellen trekken tussen dystopische werken en hedendaagse ontwikkelingen in de politiek (zowel linkse als rechtse) en de maatschappij (cctv, NSA..etc.) is ondertussen zodanig cliché dat zelfs de minst radicale leerkrachten ooit wel iets als “Big Brodder is ons eigenlijk écht aan het watchen” zeggen. MAAR het is wel interessant hoe we in onze steden bepaalde gebouwen kunnen vinden die we puur visueel associëren met dystopieën. In de paar dagen dat ik hier in Aberdeen rondloop vond ik bv. al deze:

4 identieke torens lijken dystopisch misplaatst in mistig mijnveldlandschap

allemaal grijs, strakke lijnen, rechthoekig...Aberdeen wordt ook 'the Grey city' genoemd

dit is een cinema maar lijkt meer op het hoofdkwartier van een onderdrukkende overheidsagentschap

Deze laatste foto is eigenlijk een voorbeeld van iets dat dicht bij dystopie leunt maar toch nog iets anders is: het post-apocalyptisch landschap. Merkwaardig genoeg zijn in de beeldvorming hiervan ALTIJD twee dingen dominant: vernielde iconische gebouwen en vervallen transportwegen overwoekerd door de natuur. In Gent was er deze zomer (en misschien nog altijd) een uitstekend voorbeeld van zo een post-apocalyptische weg te vinden aan de werken aan het viaduct bij Ledeberg naar het Zuid (oprit/afrit vd E17), credits voor deze vondst gaan naar BEN DE SMET. Hoewel niemand dit ooit doet, voel jullie vrij om eigen vondsten/gedachten/bedenkingen te delen in de comments. Volgende keer: meer over mijn nieuwe vrienden en maaltijden hier, multipack coca-cola v.s. Irn-Bru en Nordrhein-Westfalen.

1. INTRODUXION

Beste vrienden, kennissen,

Ook ik begin een blog terwijl ik op Erasmus zit. Voor een kritiek op Erasmusblogs verwijs ik jullie door naar Köning Sam zijn eerste post. Deze blog zal dan ook geen chronologisch verslag zijn van mijn dagelijks leven hier in Aberdeen, Schotland. Wel zal het vooral gaan over interessante dingen die ik hier zie (en die jullie hopelijk ook interesseren), film, muziek, boeken, plaatsen, vibes, Steven Seagal emoties en de Happy Hot Dog Man.

"Make your dinner a weiner"

Nu ga ik een lokale delicatesse en het hoogtepunt van decadentie opzoeken: de deep-fried Mars bar. Keep it mellow